ستایش
1-به نام خداوندی که نامش بر زبان ها جاری است و به کالم انسان، شیرینی می بخشد.
2- خداوند هر که را بخواهد بلند مرتبه و هر که را بخواهد افسرده و غمگین می سازد.
)معنی دوم: آن کسی بزرگ و واالمقام است که خداوند او را بزرگ گرداند و کسی پست و فرومایه است که خداوند او را
پست و زبون سازد.(
3- درِ احسان و بخشش خداوند برای همه باز است. به هرکس آن مقدار که شایسته و الزم است ، عطا کرده است.
4- خداوند، جهان را به گونه ای آفریده که همه چیز در مکان و اندازهی خود است. هیچ چیز کم یا زیاد خلق نشده است.
5- اگر لطف و محبت خداوند همراه انسان گردد، همه بدبختی هایش به خوشبخی تبدیل می شود.
6- اگر لطف خداوند شامل حال بندهاش نشود، دیگر از دست اندیشه و عقل کاری برنمیآید و انسان ناتوان می شود.
7- اگر خداوند عقل را هدایت نکند و روشنایی نبخشد، تا ابد در جهل و نادانی خواهد بود.
8- زمانی عقل در راه شناخت و معرفت به کمال می رسد که به نادانی و ناآگاهی خود اقرار کند.